Purkmistr, konšelé a celá obec Starého Města pražského (magister civium, consules et scabini majoris civitatis Pragensis) rozhodli o věčném vyhoštění všech osob, uvnitř i vně města, které opustili město ve chvíli nouze a odběhli k římskému králi Zikmundovi (Sigismundo rege Ungariae), jenž proti nim podněcoval uprchlíky, nepřátele a žoldnéře. Obec se na místě panovníka ujímá všech zabavených statků jako pravý pán a dědic spravedlivý, neboť vyhoštěné osoby porušili slib bránit Boží zákon proti všem nepřátelům země a jazyka, složený až do statků a hrdel před obcí a Bohem. Proto jim obec konfiskuje domy, pozemky, daně, dvory, vinice i jiné statky a dědičné zboží (bona, domos et areas, census, curias, vineas, agros aliasque res intus). Obec rozhodla, aby statky odběhlých osob byly vymazány z městských knih a byly obráceny k užitku obce na splacení dluhů a náhradu škod, které obec utrpěla jejich zběhnutím, purkmistr a konšelé mají právo jménem obce je zcizit, prodat nebo darovat ve prospěch obce. Konečně ustanovují, že pokud by se někdo z obyvatel přimlouval bez souhlasu vší obce za návrat vyhnanců, bude z města rovněž vypovězen.
- A: AHMP; Sbírka rukopisů; sign. 2102, fol. 228; aktuální uložení neověřeno
- B: ANM Praha; Sbírka C ‒ Muzejní diplomatář; sub dato
Výnos je, až na bezvýznamné odchylky, doslovným opakováním listu z 26. července 1420 (viz regest ). Kejř 2009, s. 30.
Přepis regestovaného dokumentu
Nos magister civium, consules et scabini majoris civitatis Pragensis tenore præsentium recognoscimus, universis publice protestantes, quod communitas tota ejusdem nostræe civitatis, considerans ac mature perpendens, ad quanta dampna et pericula hujusmodi nostra civitas ac inhabitatores ejusdem pervenerit et pervenerint ex recessu quorundam nostrorum concivium, qui nullo impedimento necessitati, nec per quempiam compulsi, sed clam et furtive, immemores honoris proprii ac juramentorum per ipsos de tuenda lege dei ac honore linguagii nostri devie infamati, nec non inducendo commodo et profectu augendo ejusdem nostræe civitatis solempniter præstitorum, aufugiendo recesserunt; ob quorum recessum ipsorum absentia exigente, pro civitate nostra tuenda et conservanda adversus insultus inimicorum nostrorum, nos et linguagium nostrum propter veritatis evangelicæ observantiam cum Sigismundo rege Ungariæ, nostro et regni hujus ex suggestione sinistra dictorum profugorum potissimo inimico et vastatore, stipendiarios ac alias armorum gentes sumptibus communibus et impensis fovere oportebat, exinde se et civitatem nostram debitis non modicis, periculis atque dampnis gravibus involvendo. Quapropter ipsa communitas in relevamen hujusmodi debitorum et in refusionem dampnorum per nostram civitatem taliter contractorum omnia et singula bona, domos et areas, census, curias, vineas, agros aliasque res intus et extra hujusmodi nostram civitatem consistentes, quocunque nomine censeantur, quibusve vocabulis seu nominibus possint atque valeant designari, post recessum hujusmodi profugorum quomodolibet derelicta seu derelictas, usibus ipsius civitatis, tanquam ad eandem ex lege divina ac humanarum legum et sacrorum canonum sanctione legitime et canonice devoluta, applicavit et infiscavit, ipsos tamquam fidefragos et notorie perjuros hujusmodi bonis et rebus penitus et omnino privando, et ab eisdem ac ab eorum quolibet eadem alienando, nec non hereditarias devolutiones seu quascunque alias successiones, ipsis seu ipsorum alteri quocumque jure quomodolibet competentes, ab eisdem amovendo, applicat, infiscat, privat, alienat et amovet per præsentes; quorum bonorum universitas nomine hujusmodi communitatis vendi, alienari, distribui et donari poterit personis idoneis juxta magistri civium, consulum et scabinorum pro tempore existentium arbitrii voluntatem, prout ipsis usui et profectui dictæ communitatis melius, utilius et commodosius visum fuerit expedire: in quo ipsorum conscientia, cui id ipsum committitur, plurimum oneratur; ita quod nulli talium profugorum ad nostram civitatem securus et salvus patere debet regressus æviterne, nisi totius communitatis dictæ civitatis nostræe legitimus affuerit accessus et consensus paitrer et assensus. Si quis autem ex nostris concivibus seu quibuscunque aliis extraneis pro aliquo profugorum sine consensu legitimo nostræ communitatis intercesserit, veniamque, prout regressum alicui dari postulaverit aut postulare voluerit, contra tales seu talem per poenam banni conformis dictorum profugorum irremissibiliter procedatur totiens, quotiens fuerit oportunum. Actum in domo consilii congregationis communis, anno domini Mill. CCCCXXIIII, sabbato post festum S. Mathæi evangelistæ.